Σκούρα, σκοτεινά, σχεδόν μαύρα, όπως και τα κύματα της ζωής. Θα τα παλεύεις μέχρι να σε νικήσουν.
Μη σε ξεγελά το λευκό του αφρού τους.
Μια στιγμή να ξεχαστείς μόνο και σε κατάπιαν.
Κι όμως ήμουν πλασμένη για χαρταετός.
Τα ύψη μου άρεσαν ακόμη
και όταν έμενα στο προσκέφαλο μου μπρούμυτα
τιμωρημένη ώρες και ώρες.
Ένιωθα το δωμάτιο μου ανέβαινε
-δεν ονειρευόμουν- ανέβαινε
φοβόμουνα και μου άρεσε.
Ήταν εκείνο που έβλεπα πως να το πω
κάτι σαν την "ανάμνηση τον μέλλοντος"
όλο δέντρα που έφευγαν βουνά πού άλλαζαν όψη
χωράφια γεωμετρικά με δασάκια σγουρά
σαν εφηβαία - φοβόμουνα και μου άρεσε-
ν' αγγίζω μόλις τα καμπαναριά
να τους χαϊδεύω τις καμπάνες
σαν όρχεις και να χάνομαι. . .
Άνθρωποι μ' ελαφρές ομπρέλες περνούσανε λοξά
και μου χαμογελουσανε·
κάποτε μου χτυπούσανε στο τζάμι:
"δεσποινίς" φοβόμουνα και μου άρεσε.
Ήταν οι "πάνω άνθρωποι" έτσι τους έλεγα
δεν ήταν σαν τους "κάτω"·είχανε γενειάδες
και πολλοί κρατούσανε στο χέρι μια γαρδένια
"μερικοί μισάνοιγαν την μπαλκονόπορτα
και μου 'βαζαν αλλόκοτους δίσκους στο πικ-άπ.
Ήταν θυμάμαι " Ή Άννέτα με τα σάνταλα"
" Ό Γκέυζερ της Σπιτσβέργης"
το "Φρούτο δεν εδαγκώσαμε Μάης δεν θα μας έρθει"
(ναι θυμάμαι και αλλά)
το ξαναλέω — δεν ονειρευόμουν αίφνης εκείνο
το "Μισάνοιξε το ρούχο σου κι έχω πουλί για σένα"
Μου το 'χε φέρει ο Ίππότης-ποδηλάτης
μια μέρα πού καθόμουνα κι έκανα πώς εδιάβαζα
το ποδήλατο του με άκρα προσοχή
το 'χε ακουμπήσει πλάι στο κρεβάτι μου·
υστέρα τράβηξε τον σπάγκο
κι εγώ κολπώνομουν μες στον αέρα
φέγγανε τα χρωματιστά μου εσώρουχα
κοίταζα πόσο διάφανοι γίνονται κείνοι πού αγαπούνε
τροπικά φρούτα και μαντίλια μακρινής ηπείρου·
φοβόμουνα και μου άρεσε το δωμάτιο μου
ή εγώ — δεν το κατάλαβα ποτέ μου.
Είμαι από πορσελάνη καί
το χέρι μου κατάγεται από τους πανάρχαιους Ίνκας
ξεγλιστράω ανάμεσα στις πόρτες
όπως ένας απειροελάχιστος σεισμός
που τον νιώθουν μονάχα οι σκύλοι καί τα νήπια·
δεοντολογικά θα πρέπει να είμαι τέρας
και όμως η εναντίωση αείποτε μ' έθρεψε
και αυτό εναπόκειται σ' εκείνους με το μυτερό καπέλο
που συνομιλούν κρυφά με τη μητέρα μου
τις νύχτες να το κρίνουν.
Κάποτε η φωνή της σάλπιγγας
από τους μακρινούς στρατώνες
με ξετύλιγε σαν σερπαντίνα
και όλοι γύρω μου χειροκροτούσαν
-απίστευτων χρόνων θραύσματα μετέωρα όλα.
Στο λουτρό από δίπλα οι βρύσες ανοιχτές
μπρούμυτα στο προσκέφαλο μου
θωρούσα τις πηγές με το άσπιλο λευκό
πού με πιτσίλιζαν·τι ωραία Θεέ μου τι ωραία
χάμου στο χώμα ποδοπατημένη
να κρατάω ακόμη μες στα μάτια μου
ένα τέτοιο μακρινό του παρελθόντος πένθος.
Βράδυ Σαββάτου.
Τους συναντάς στο φανάρι όσο να ανάψει το κόκκινο.
Είναι η εικόνα της σιωπής με όλα της τα λούσα,
τη βροντώδη παρουσία της, το σκληρό περίγραμμά της.
Αυτό το πυκνό κενό που αστράφτει ανάμεσα σε δυο ανθρώπους.
Ας μιλήσουμε για τα λυπημένα ζευγάρια
που δεν λένε τίποτα πια μεταξύ τους.
Σαν να τα έχουν πει όλα.
Που περιβάλλονται από μια τάφρο σιωπής.
Τα τείχη που τους προστάτευαν, κατέρρευσαν
χωρίς να το πάρουν είδηση.
Ποιοι ήταν άραγε οι βάρβαροι, που τα κονιορτοποίησαν;
Και τώρα κοιτούν με μισόκλειστα μάτια τους άλλους, ήσυχα, ξέπνοα,
απόντες από το παρόν τους για λίγο,
όσο να ανάψει το φανάρι.
Δεν μπορεί, θα έχετε συναντήσει τέτοια ζευγάρια.
Εκείνος στο τιμόνι, τραβηγμένος στην άκρη,
κοιτάζει έξω από το παράθυρο.. όχι το δρόμο αλλά.. τη ζωή του
κΙ εκείνη σφιγμένη στην άλλη άκρη,
γράφει και σβήνει τη δική της ζωή στο τζάμι..
που αντανακλά τη φρόνιμη φιγούρα της.
Χαζεύουν τους περαστικούς αλλά δεν τους βλέπουν.
Κοιτάζουν ώρα τώρα ή μήπως από χρόνια, μέσα τους.
Ούτε ένα βλέμμα δεν χαρίζουν ο ένας στον άλλον,
σαν να μην τους περισσεύει, σαν να τα ξόδεψαν όλα.
Κοιτάγματα, λόγια, αγγίγματα.
Σαν να βολεύονται με τη σιωπή.
Μέσα, υπάρχει το όχι. Έξω, κοχλάζει το ναι.
Μονομάχοι της συμβίωσης.
Τα όπλα τους τα έχουν διαλέξει από καιρό
και τα ακονίζουν ο καθένας μόνος του.
Βουβά παράπονα, ακυρωμένα θέλω, ξεθυμασμένες επιθυμίες,
κάτι ρετάλια όνειρα,
ανώδυνα μυστικά, μικρές προδοσίες,
αναιμικές υποσχέσεις πως όλα.. αύριο θα είναι αλλιώς.
Δείχνουν τόσο λυπημένοι και θυμωμένοι αλλά δεν ξέρω γιατί.
Άλλαξε η μεταξύ τους γεωγραφία.
Μεγάλωσαν οι αποστάσεις και η σχέση τους μοιάζει με ήπειρο
που κουράστηκαν ή βαριούνται πια να εξερευνήσουν.
Δεν μπορεί, θα έχετε συναντήσει τέτοια ζευγάρια.
Το ραδιόφωνο όσο να ανάψει το φανάρι παίζει τα δικά του
αλλά εκείνοι ακούνε το κοντσέρτο για έναν άνθρωπο,
μια λύπη, ένα παράπονο.
Σιγοψιθυρίζουν την ωδή
που έχει γραφτεί για την πλήξη και την μοναξιά.
Τόσο λυπημένα δείχνουν τα ζευγάρια
έτσι όπως περιμένουν να ανάψει το φανάρι,
και να ξαναμπεί σε κίνηση η ζωή τους.
Περιμένουν.. πώς και πώς να δραπετεύσουν
από τη μέσα τους ξενιτιά.
Τους βλέπω να ξεκινούν... αλλά είναι ακόμα λυπημένα τα ζευγάρια.
Ζωγραφίζω σιωπές και πλάθω αλήθειες μυστικές
με το κορμί μου να διψά για ήλιο.
Κρυφές σκέψεις απλώνω στο λευκό και ματώνει.
Σου φύλαξα ένα ρόδι μα το λαχταρώ για μένα.
Η προδοσία με έλκει προδότη μου.
Ντυμένη με την αγρύπνια θα σε ονειρευτώ,
ξύπνια δε σε αναγνωρίζω.
Χθες μύρισα την ηδονή και μετά τη γεύτηκα.
Ξύπνησα χωρίς τη σκέψη σου και άρχισα να
τρέχω στο φως.
Αγαπώ να με τυλίγουν ζεστά κορμιά και να
τα γεύομαι.
Κάθε ένα από αυτά κι ένα ταξίδι.
Πόσο αγάπησα τα ταξίδια μου...
Περπατάω γυμνή και στέκομαι
έτσι μπροστά στο λευκό της σκέψης μου.
Θέλω να θυμάμαι όλες τις ανάσες
και τις μυρουδιές που με αγκάλιασαν.
Όσα κορμιά πόθησα τα αγάπησα και όσα
δεν αγάπησα δεν τα γεύτηκα ποτέ.
Στην άκρη τις σκέψης μου παίζει η εικόνα σου.
Θάμπωσε κι έχασε το χρώμα της.
Ίσως θάμπωσε η επιθυμία μου και το ξεθώριασε,
μα δε το λαχταρώ πια.
Τώρα που το σκέφτομαι, ποτέ δεν είχε
το καθαρό κόκκινο που αγαπώ
Μου φέρνει μια θλίψη η διαπίστωση
μα η αλήθεια κρύβεται στην έλλειψη
επιθυμίας.
Απομυθοποιήθηκες, έτσι γυμνός
κι ακάλυπτος απ' το ψέμα σου,
σκόρπισες και χάθηκες καλέ μου.
Ντύσου την αλήθεια σου και κοίτα
τη μορφή της στον καθρέφτη.
Αν βιαστείς ίσως προλάβεις
να μείνεις για κάποιον μια πολύτιμη ανάμνηση...
Στις σιωπές θα με ακούς και στα σκοτάδια θα με νιώθεις.
Στις ώρες που η σκέψη σου θ' απλώνει θα είμαι εκεί.
Στον ήχο της βροχής,
στο σκόρπισμα του αέρα,
στα μεγάλα απογεύματα.
Στις παγωμένες νύχτες,
στης μοναξιάς σου τους ωκεανούς,
στην αγρύπνια σου, εγώ θα είμαι εκεί.
Σ' εκείνη τη γωνιά που ήμουν πάντα θα υπάρχω και θα σου μιλώ.
Θα μ' αγαπάς με μια αγάπη που ποτέ δε θα σου δίνει χαμόγελο.
Θα με ξεχνάς μα θα τυλίγεσαι πάνω μου.
Η σκέψη σου θα κλείνει στην επιθυμία της απουσίας μα όλα τ' ανεκπλήρωτα θα σου φωνάζουν τ' όνομά μου.
Οργή η αγάπη σου που με κυκλώνει από παντού. Θύμα και θύτης δεν ξεχωρίζει, κι έτσι όπως τα χρόνια θα περνούν στην απουσία, τόσο η αγάπη αυτή θα σε λυγίζει.
Απόψε τα χέρια μου είναι παγωμένα, μα ξέρω πως αν κλείσω τα μάτια όλα θ' αλλάξουν...
