29 Ιουλίου 2010

Σχήμα τής απουσίας


Ό,τι έφυγε, ριζώνει εδώ, στην ίδια θέση, λυπημένο, αμίλητο
όπως ένα μεγάλο βάζο του σπιτιού, που πουλήθηκε κάποτε
σε δύσκολες ώρες, και στη γωνιά της κάμαρας,
εκεί που στέκονταν το βάζο, απομένει το κενό πυκνωμένο
στο ίδιο σχήμα τού βάζου, αμετάθετο, ν' αστράφτει διάφανο
στην αντηλιά, όταν ανοίγουν πότε-πότε τα παράθυρα,
και μέσα στο ίδιο βάζο, πούχει αλλάξει την ουσία του
με ίδια κ' ισόποσην ουσία απ' το κρύσταλλο του άδειου,
μένει και πάλι το ίδιο εκείνο κούφωμα,
λίγο πιο οδυνηρά ηχητικό μονάχα.

Πίσω απ' το βάζο διακρίνεται το χρώμα τού τοίχου
πιο σκοτεινό, πιο βαθύ, πιο ονειροπόλο,
σα νάμεινε η σκιά τού βάζου σχεδιασμένη σε μια σαρκοφάγο -

Και, κάποτε, τη νύχτα, σε μιαν ώρα σιωπηλή,
ή και τη μέρα, ανάμεσα στις ομιλίες,
ακούς βαθιά σου κάποιον ήχο οξύ, πικρό και πολυκύμαντο
σάμπως ένα αόρατο δάχτυλο να έκρουσε
κείνο το απόν, ευαίσθητο, κρυστάλλινο δοχείο.

Γιάννης Ρίτσος

23 Ιουλίου 2010

Προσμονή


Κάθε φθινόπωρο μαζεύω φύλλα και όνειρα χαμένα. Κάθε χειμώνα τα καίω και την άνοιξη φτιάχνω ξανά καινούρια.
Πόσα όνειρα έκαψα στα χρόνια που πέρασαν!! Πόσα καλοκαίρια ξόδεψα καμμένα...
Προσδοκώ ένα καλοκαίρι με αρμύρα ήλιο και χρώματα. Δεν τ' ονειρεύομαι πια απλά προσμένω....

Βίκυ Μ.

21 Ιουλίου 2010

Η ΜΕΘΟΔΟΣ ΤΗΣ ΟΡΛΕΑΝΗΣ



Πώς έρχονται τα πράγματα στη ζωή. Άλλα λογαριάζεις, άλλα ονειρεύεσαι και συμβαίνει κάτι απρόσμενο που τα ανατρέπει όλα. Σέρνεσαι πίσω από τα γεγονότα και τα ακολουθείς, χωρίς να μπορείς να τα κάνεις ν' ακολουθούν αυτά εσένα. Κι έτσι μπορεί να κυλήσουν χρόνια πολλά ερήμην σου, με τις επιθυμίες βαθιά καταχωνιασμένες, ανίκανες να βγούν στην επιφάνεια, να κάνουν μια ωραία τρικυμία και να σαρώσουν όλα τα ανεπιθύμητα.



Ευγενία Φακίνου

20 Ιουλίου 2010

Κάθοδος ή ανάβαση;

Ήρθε μια θάλασσα κι ένας ουρανός και 'γω ψυχή που αιωρείται
ανάμεσά τους. Κάθοδος ή ανάβαση;

Βίκυ Μ.

18 Ιουλίου 2010

Ψυχής ταξίδια

Σταγόνες θλίψεις έσταξε ο ουρανός και πότισε το άνυδρο χώμα που μάτωσε σαν πληγή ανοιχτή. Μεθυσμένος αέρας σηκώθηκε και σκόρπισε ξεψυχισμένες ανάσες στο πρόσωπό μου που καιγόταν απ' τον πυρετό της ερημιάς.
Με απλωμένα τα χέρια στροβιλίστηκα σ' έναν απελπισμένο χορό προδομένων ονείρων.
Ένιωσα να γίνομαι ένα με τον αέρα, με το χώμα, με τη βροχή και τη στιγμή που αφηνόμουν στην εγκατάλειψη όλη η ομορφιά του κόσμου πλημμύρισε τα μάτια μου. 
Ένας ήλιος άπλωσε αστέρια και το φεγγάρι σκόρπισε φως κι έβαψε πράσινα τα σύννεφα. Τα δέντρα άνθισαν και οι καρποί τους έσταξαν πουλιά στον ουρανό. Μια πεταλούδα έφερε τη θάλασσα και τα ποτάμια χύθηκαν και ξέπλυναν το χώμα. Παντού άνοιξαν χρώματα και μουσικές κι όλα τα όνειρα έγιναν ρόδα στα δειλινά που χάραζαν ανατολή.
Καράβι έγινε το κορμί και η ψυχή τα πανιά του που στο ηλιοβασίλεμα της αυγής, άγγιξαν το διάφανο πορτοκαλί τ' ουρανού μου.
Σαλπάραμε ψυχή μου, αφέσου!!

Βίκυ Μ.

16 Ιουλίου 2010

Θύμησες

Πόσες στιγμές δεν ξόδεψες κοιτώντας εικόνες ζωής
που ακουμπούσαν όπου η ματιά σου αφηνόταν.
Μιας ζωής που που δεν όρισες τις περισσότερες στιγμές της μα αφέθηκες σ' αυτές μέχρι τέλους.
Σωστά και λάθη, χαρά και θλίψη, γέλιο και δάκρυ, όλα μπερδεμένα τώρα περνούν μπροστά σου
και συ θεατής στο έργο της ζωής σου.
Σκέψεις κι αισθήσεις σε τυλίγουν κι εκείνο το γνώριμο
σφίξιμο στο στομάχι για κάθε απώλεια. Ένα βίντεο ζωής
παίζει μπροστά στα μάτια σου τώρα κι εσύ το σταματάς εκεί που το γέλιο σου σκορπούσε και χανόταν.
'Όμορφες εικόνες μιας εποχής που μοιάζει να έρχεται από μακρινούς καιρούς. Κι όμως όχι δεν είναι πολύς ο χρόνος που όλα αυτά  υπήρξαν στη ζωή σου.
Τότε που η ζωή μετρούσε σχεδόν μόνο χαμόγελα, τότε που τίποτα δεν προμήνυε το σήμερα.

Τα δάκρυα στεγνώνουν πάνω στο πρόσωπό σου και 'συ μένεις ν' αναρωτιέσαι σε ποια στιγμή ακριβώς χάθηκε το χαμόγελο. Πόση η σημασία της απάντησης όμως;

Β. Μαντά

Adagio - Margot & LaMole (La Reine Margot)

Σε μια δύσκολη στιγμή


Βάλε με κάτω από το δάκρυ.
Βάλε με κάτω από μια μέρα του χρόνου.
Θα μιλήσουμε.

Βάλε με κάτω από την κούραση.
Βάλε με κάτω από τις λύπες που δεν ομολογούνται
κι άκου εκεί την σιωπή.

Βάλε με γιατί δεν υπάρχω σήμερα.
Σώσε με από το ομόκεντρο και άδειο γαλάζιο.
Προκάλεσε τον πόθο μου...

Gabriel Celaya