Σα να μην υπήρξε

Αποκαμωμένη βγήκε κι απόψε
στη νύχτα.
Περπάτησε στα δέντρα και άγγιξε
με τα χέρια της τ' άστρα.
Άπλωσε το σύννεφο και στην ομίχλη
τύλιξε μια σκέψη.
Χάραξε το σ' αγαπώ στον αέρα
και το άφησε να σκορπίσει
στα πέρατα.
Μάζεψε φεγγάρια και στρίμωξε
στην αγκαλιά της τα όνειρα
που γεννήθηκαν στην αστραπή επάνω.
Στη βροχή άπλωσε την ψυχή της
κι όταν εκείνη βούλιαξε στα λασπόνερα
με μια κραυγή κρατήθηκε απ' τη σπίθα
του κεραυνού.
Στη λάμψη που φώτισε τη νύχτα
είδε όλα όσα τόλμησε να ζητήσει.
Μ' ένα λυγμό βούτηξε στο κενό της
ψυχής της και ποτέ ξανά
δεν υπήρξε.
Καμιά νύχτα ποτέ δεν αξιώθηκε
τη μορφή της.
Κανένα φεγγάρι και κανένας ήλιος
δε τη βρήκε ξανά.

Μόνο, καμιά φορά όταν πέφτει η νύχτα και κάποιος κεραυνός φωτίζει το σκοτάδι εκείνοι που ζουν στις σκιές λένε πως την ανταμώνουν αλλά μετά χάνονται για πάντα κι αυτοί...

Κανένας δικός της δεν την αναζήτησε, σα να μην υπήρξε ποτέ εχάθει...

Βικτωρία

Το τέλος

Κι όπως θα παλεύεις με τα πρέπει σου 

μικρές συντριβές απ' τα θέλω θα σε κάνουν

να σκοντάφτεις ξανά και ξανά. 

Εσύ θα σε ρίχνεις, κι εσύ όλο και πιο δύσκολα 

θα σε σηκώνεις ξανά.

Κουβάρι μαζεμένο θα γενείς για να καταλάβεις 

πως η αντίστασή σου πρόδωσε τη ζωή.

Μόνος θα ξεψυχάς μετρώντας απουσίες ονείρων.

Χαμένος στις παραισθήσεις θα προσμένεις το τέλος 

για να λυτρωθείς.

Τι κρίμα που κι απ' το θάνατό σου θ' απέχεις 

αφού ήδη εδώ και χρόνια είσαι πια νεκρός.

Βικτωρία 

Να με λέτε τρελή

Να με λέτε τρελή.
Όπως αρμόζει σε όσους ζουν πάνω από το σύννεφο
και ψαρεύουν θάλασσες για να φάνε.
Να με λέτε τρελή,
όπως ταιριάζει σε όσους πυροβολούν τα όνειρα
...απλά και μόνο για να μπορούν να τα αναστήσουν.

Να με λέτε τρελή,
γιατί ξαπλώνω πάνω στις ράγες των τρένων
να ακούσω τις σιωπές των αναχωρητών
και γράφω την διαθήκη τους
πάνω στο λευκό σταυρό μου.
Γιατί συνεχίζω να γράφω
και ας καταστρέφετε η λέξη μου

Να με λέτε τρελή,
αδέσποτη σφαίρα
που τουφεκίζει την δύναμη
και αυτοκτονεί στις ρίμες της μέσα.
Να με λέτε τρελή
γιατί απλώνω στο καμβά, γραμμές
και ύστερα τις φτύνω
που δεν άνθισαν.

ΚΑΛΥΨΩ

Γυμνὸ σῶμα

Εἶπε:
ψηφίζω τὸ γαλάζιο.
Ἐγὼ τὸ κόκκινο.
Κι ἐγώ.

Τὸ σῶμα σου ὡραῖο
Τὸ σῶμα σου ἀπέραντο.
Χάθηκα στὸ ἀπέραντο.

Διαστολὴ τῆς νύχτας.
Διαστολὴ τοῦ σώματος.
Συστολὴ τῆς ψυχῆς.

Ὅσο ἀπομακρύνεσαι
Σὲ πλησιάζω.

Ἕνα ἄστρο
ἔκαψε τὸ σπίτι μου.

Οἱ νύχτες μὲ στενεύουν
στὴν ἀπουσία σου.
Σὲ ἀναπνέω.

Ἡ γλῶσσα μου στὸ στόμα σου
ἡ γλῶσσα σου στὸ στόμα μου-
σκοτεινὸ δάσος.
Οἱ ξυλοκόποι χάθηκαν
καὶ τὰ πουλιά.

Ὅπου βρίσκεσαι
ὑπάρχω.

Τὰ χείλη μου
περιτρέχουν τ᾿ ἀφτί σου.

Τόσο μικρὸ καὶ τρυφερὸ
πῶς χωράει
ὅλη τὴ μουσική;

Ἡδονή-
πέρα ἀπ᾿ τὴ γέννηση,
πέρα ἀπ᾿ τὸ θάνατο.
Τελικὸ κι αἰώνιο
παρόν.

Ἀγγίζω τὰ δάχτυλα
τῶν ποδιῶν σου.
Τί ἀναρίθμητος ὀ κόσμος.

Μέσα σε λίγες νύχτες
πῶς πλάθεται καὶ καταρρέει
ὅλος ὁ κόσμος;

Ἡ γλῶσσα ἐγγίζει
βαθύτερα ἀπ᾿ τὰ δάχτυλα.
Ἑνώνεται.

Τώρα
μὲ τὴ δική σου ἀναπνοὴ
ρυθμίζεται τὸ βῆμα μου
κι ὁ σφυγμός μου.

Δυὸ μῆνες ποὺ δὲ σμίξαμε.
Ἕνας αἰῶνας
κι ἐννιὰ δευτερόλεπτα.

Τί νὰ τὰ κάνω τ᾿ ἄστρα
ἀφοῦ λείπεις;

Μὲ τὸ κόκκινο τοῦ αἵματος
εἶμαι.
Εἶμαι γιὰ σένα.

Γ. Ρίτσος 

 

Κόκκινο...

Να τυλιχτώ στο κόκκινο του πάθους και να καώ μαζί σου...

Mikis Theodorakis & Vassilis Saleas - The Violent (Litanny1)

Αυτός είναι ο τρόπος που ο κόσμος τελειώνει
Όχι μ’ έναν πάταγο αλλά με έναν λυγμό

Τ. Έλιοτ