μικρές συντριβές απ' τα θέλω θα σε κάνουν
να σκοντάφτεις ξανά και ξανά.
Εσύ θα σε ρίχνεις, κι εσύ όλο και πιο δύσκολα
θα σε σηκώνεις ξανά.
Κουβάρι μαζεμένο θα γενείς για να καταλάβεις
πως η αντίστασή σου πρόδωσε τη ζωή.
Μόνος θα ξεψυχάς μετρώντας απουσίες ονείρων.
Χαμένος στις παραισθήσεις θα προσμένεις το τέλος
για να λυτρωθείς.
Τι κρίμα που κι απ' το θάνατό σου θ' απέχεις
αφού ήδη εδώ και χρόνια είσαι πια νεκρός.
Βικτωρία
