στη νύχτα.
Περπάτησε στα δέντρα και άγγιξε
με τα χέρια της τ' άστρα.
Άπλωσε το σύννεφο και στην ομίχλη
τύλιξε μια σκέψη.
Χάραξε το σ' αγαπώ στον αέρα
και το άφησε να σκορπίσει
στα πέρατα.
Μάζεψε φεγγάρια και στρίμωξε
στην αγκαλιά της τα όνειρα
που γεννήθηκαν στην αστραπή επάνω.
Στη βροχή άπλωσε την ψυχή της
κι όταν εκείνη βούλιαξε στα λασπόνερα
με μια κραυγή κρατήθηκε απ' τη σπίθα
του κεραυνού.
Στη λάμψη που φώτισε τη νύχτα
είδε όλα όσα τόλμησε να ζητήσει.
Μ' ένα λυγμό βούτηξε στο κενό της
ψυχής της και ποτέ ξανά
δεν υπήρξε.
Καμιά νύχτα ποτέ δεν αξιώθηκε
τη μορφή της.
Κανένα φεγγάρι και κανένας ήλιος
δε τη βρήκε ξανά.
Μόνο, καμιά φορά όταν πέφτει η νύχτα και κάποιος κεραυνός φωτίζει το σκοτάδι εκείνοι που ζουν στις σκιές λένε πως την ανταμώνουν αλλά μετά χάνονται για πάντα κι αυτοί...
Κανένας δικός της δεν την αναζήτησε, σα να μην υπήρξε ποτέ εχάθει...
Βικτωρία
